Πρώτα άλωση, μετά εμφύλιος




Αυτή την εποχή, ίσως και να έχουμε τον πιο αξιόπιστο προπονητή μεταξύ όλων των εθνικών ομάδων της Ευρώπης. Ο Ότο, μαζί με τον Γκους Χίντινκ της Ρωσίας και του Αμπράμοβιτς, φαίνεται να απέχουν έτη φωτός από οποιονδήποτε άλλον προπονητή εθνικής ομάδας, βάση αποτελεσμάτων αλλά και ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας. Τα αποτελέσματα της Τετάρτης έδειξαν, με τον πιο δραματικό τρόπο, πως στο θέμα του πάγκου όλοι ψάχνονται καθώς αυτοί που έχουν, μοιάζουν απελπιστικά λίγοι.

Στην Ιταλία, ολόκληρη παγκόσμια πρωταθλήτρια ταλαιπωρείται από τον κ. Ρομπέρτο Ντοναντόνι, η Αγγλία μας έχει στην άκρη του πάγκου τον μέλλοντα-πρώην Στιιιιιίβ ΜακΚλάρεν, ο Μάρκο φαν Μπάστεν κατεβάζει την Ολλανδία με φουλ … άμυνα και τον βρίζουν όλοι και η Γερμανία έχει τον Λεβ ο οποίος παρ’ ολίγον να είναι ο προπονητής της ΑΕΚ αλλά τότε ο Λάκης Νικολάου προτίμησε τον Στεπάνοβιτς! Αυτούς έχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες συν τον Αραγονιές της Ισπανίας ο οποίος είναι πιο … μουλάρι και από τα μουλάρια σε ότι αφορά Ραούλ αλλά και άλλες φίρμες.

Το ότι έχουμε έναν τέτοιον προπονητή αυτομάτως θα πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι και ασφαλείς. Ικανοποιημένοι διότι μας φέρνει αποτελέσματα και ασφαλείς γιατί απέδειξε πως και στις φουρτούνες ξέρει να κρατάει καλά το τιμόνι. Είναι όμως οι λόγοι αυτοί αρκετοί ώστε να πάψουμε να ασκούμε κριτική στις αποφάσεις του γερμανού που θεωρούμε πως δεν είναι οι ενδεδειγμένες;



Στο ερώτημα, ο καθένας έχει την δική του απάντηση και προσωπικά τις θεωρώ όλες σεβαστές. Προσωπικά, είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν πως η κριτική στα δημόσια πρόσωπα είναι, όχι μόνον αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά μέγιστη υποχρέωση όλων των «ανωνύμων» φιλάθλων και μη. Και αυτό διότι αυτό είναι το μόνο μέσο συμμετοχής του απλού φιλάθλου σε αυτό το οικοδόμημα. Πιστεύω δε πως η κριτική που ασκήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, ήταν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) καλοπροαίρετη και άρα καλόπιστη. Πέραν του Γιακουμάτου και κάποιων άλλων περαστικών, ο αθλητικός τύπος αντιμετώπισε τον ομοσπονδιακό τεχνικό με έντιμο και αντρίκιο τρόπο. Οι άνθρωποι που αισθάνονται «θριαμβευτές» επειδή υπερασπίστηκαν τον Ότο όταν ο τελευταίος διάλεγε τον τραυματία Καψή για τη βασική 11άδα και αργότερα με τα συγνώμη στην Μπεάτα, μπορούν να το κάνουν. Δικαίωμά τους και μαγκιά τους. Η ομάδα είναι στα καλύτερά της και η δεύτερη συνεχόμενη πρόκριση στα τελικά του ευρωπαϊκού είναι γεγονός, όταν άλλες μεγάλες δυνάμεις πρέπει να περιμένουν ενώ εμείς θα κάνουμε πάρτυ με τη Μάλτα.



Η άλωση της Πόλης είναι όμως παρελθόν και το πρωτάθλημα ξαναρχίζει ενώ έρχεται και ευρωπαϊκή εβδομάδα. Και όλα αυτά εν μέσω της μάχης Σπανού-Πηλαδάκη με εκατέρωθεν πολεμικές δηλώσεις και τη Σούπερ Λίγκα σιγά-σιγά να διαλύεται όπως το είχε προβλέψει ο μεγάλος Βίκτωρας. Ακόμη και θέματα ανδρισμού θίγονται ενώ δεν υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί ή να έχει τη διάθεση να ηρεμήσει τα πνεύματα. Απειλές εκατέρωθεν και ευθείες επιθέσεις για σχέσεις με το παρασκήνιο και διάφορα άλλα όμορφα, πείθουν και τον πιο επιφυλακτικό πως η νέα εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, αργεί ακόμη. Και επειδή την προηγούμενη εβδομάδα αναρωτήθηκα για τις βαθύτερες αιτίες όλων αυτών και έκανα αναφορά για το μεγάλο deal που δεν προχωράει, σήμερα σας δίνω κάτι παραπάνω. Σύμφωνα με τα αυτά που λέγονται από εξωποδοσφαιρικούς κύκλους, ο βασικός υπεύθυνος για τη διάσπαση της εκεχειρίας μεταξύ των ποδοσφαιρικών παραγόντων, δεν είναι κανένας άλλος από τον κ. Γιώργο Σουφλιά. Ο Θεσσαλός πολιτικός είναι αυτός που έριξε πόρτα στα μεγαλεπήβολα σχέδια που είχαν κάποιοι και που πολλοί από εμάς θα πρέπει να του ανάψουμε μια λαμπάδα. Περισσότερα δεν μπορούμε (προς το παρόν) να πούμε, όμως οι εξελίξεις δικαιώνουν απόλυτα τις πηγές αυτές. Κρίμα πάντως που κάποιοι πλούσιοι δεν έγιναν ακόμη πλουσιότεροι ! Δεν συμφωνείτε;